Fizjologiczne funkcje mio-inozytolu.

Bierze udział w przenoszeniu sygnałów nerwowych. W komórce z cząstek mio-inozytolu powstają jego fosforany, czyli aktywne sole kwasu fosforowego, które stymulują jony wapnia, aktywizując neuroprzekaźniki.

Działają one różnie w zależności od organu, w którym się  znajdują, ale to dzięki wpływowi mio-inozytolu na przemianę tkanki nerwowej zostają pobudzone do działania.

Reguluje działanie niektórych enzymów.

Reguluje poziom cholesterolu.

Współpracując z choliną, mio-inozytol, jako składnik lecytyny, bierze udział w przemianie cholesterolu. Uczestniczy też w produkcji, przenoszeniu i działaniu tłuszczów.

Bierze udział w procesie tworzenia nasienia męskiego.

Ponieważ związek ten bierze udział w wytwarzaniu spermy (100 g spermy zawiera 53 mg mio-inozytolu), przypuszcza się, że jego niedobór może stać się przyczyną niepłodności.

Odgrywa istotną rolę w rozwoju komórek w szpiku kostnym.

Korzystnie wpływa na wzrost oraz wygląd włosów.

Reguluje perystaltykę jelit.

Ze względu na działanie stymulujące mięśni w układzie trawiennym, mio-inozytol usprawnia przesuwanie się treści pokarmowych oraz wypróżnianie.

Pomaga obniżać poziom cukru.

Ponieważ uczestniczy w metabolizmie glukozy, może mieć korzystny wpływ na przebieg cukrzycy.

Może pomagać w chorobach oczu.

Zaobserwowano obecność mio-inozytolu w zdrowych soczewkach oczu, na dnie oka, a także łzach.